"Bir Noktanın Sessiz Dili"

Analitik geometriyi ilk duyduğumda, aklıma sayılarla boğuşan karmaşık grafikler gelmişti. Ama sonra fark ettim ki, bu aslında düzlemdeki noktaların birbiriyle konuşma şekliymiş. Bir nokta, yalnızca (x, y) ile temsil edilmez; aslında "Ben buradayım!" diye bağırır.

Bir doğruyu düşündüğümüzde, o sadece sonsuz noktadan oluşmuş bir iz değildir; iki noktanın birbirine duyduğu sadık bir bağlılıktır. Eğim dediğimiz şey, bu ilişkinin yönüdür. Yukarı mı bakıyorlar, aşağı mı eğiliyorlar? Duyguları gibidir: pozitif, negatif, hatta nötr.

Ve daireler… Onlar merkezlerinden hiç kopmayan sadık noktalar topluluğu gibidir. Her biri aynı uzaklıkta durur, ama birlikte bir bütün oluştururlar. Sezgisel olarak düşündüğümüzde, analitik geometri aslında mesafe, yön, bağlılık gibi kavramları konuşur yani uzayın diliyle düşünürüz.

Formülleri ezberlemeye gerek yok; yeter ki bu şekillerin birbirine ne anlatmaya çalıştığını hissedelim. İşte o zaman analitik geometri, sadece bir matematik konusu değil, düzlemin üzerinde geçen sessiz bir hikâyeye dönüşür.